HaberTürk müellifi Nagehan Alçı, Afganistan ziyaretinden notları kaleme almaya devam ediyor. Afganistan kendilerine eşlik eden sürücü ve rehberle gittikleri köyden izlenimlerini aktaran Alçı, “Un ve su dışında hiçbir şeyi olmayan milyonların ülkesi Afganistan…” yorumunu yaptı.
Alçı yazısında, “Bir mühlet sonra köyün gençleri geldi. Birini gururla karşımıza çıkardılar. Geçen hafta tek bir gün Kabil’de çalışmış, bunu büyük bir muvaffakiyet olarak anlatıyorlar. Şöyle dedi o genç: “Bir gün çalışınca beş gün aileme bakabiliyorum”. Pekala ya çalışmazsa? “Un var, su var ekmeğimizi yapıyoruz…” (Bu ortada bir günde yalnızca 4 dolar kazandığı notunu düşeyim…) İşte o un ve su ile bize de tandır ekmeği hazırladıklarını söyledi meskenin hanımı. Ne varsa hatta yoksa paylaşmak için bekliyorlarmış.” tabirini kullandı.
Alçı şunları kaydetti:
“O an Kabil’de geçen yıl Raşid Dostum’un Taliban tarafından işgal edilen meskeninde gördüğüm ihtişamı, Ekber Han’da anlatıla anlatıla bitirilemeyen konut partilerini, ABD’nin Afganistan’a akıttığı milyonlarca doları düşündüm… Un ve su dışında hiçbir şeyi olmayan milyonların ülkesi Afganistan.. Kasalardan milyon dolarlar fışkıranların ülkesi… Dronelarla yok edilen ve bunun için “Yanlışlık oldu, özür dileriz” denilerek geçilenlerin… İşini polise, askere paralar saçarak halledenlerin… Günlüklerinde Eyfel Kulesi’ni görüp, pizza yiyip en sevdiği müellif olan Elif Şafak’la tanışma hayalleri kurarken canlı bomba ile paramparça olan kız öğrencilerin… Mezar taşlarında ismi yazılmayanların ülkesi Afganistan…
Köyden çıkmadan çocuklara getirdiğimiz kurabiye ve bisküvi kutusunu yavaşça köşeye bıraktık. O ana kadar etrafımıza toplanıp bizim konutlarında konuk olmamız konusunda ısrarcı olan köylüler kutuyu gördüler ve süratle yanımızdan uzaklaştılar. Hayat durdu… O an, o köyde her şey yalnızca o bisküvi kutusu oldu. İçinde kurabiye ve bisküvi dışında bir şey olmayan küçük kutu o köyün hayatı oldu…
Mahcubiyet, isyan, suçluluk… Afganistan’a yolu düşen herkesin en ağır yaşadığı hisler bunlar olsa gerek. En azından benim öyle… İşte bu hislerle köyden çıkarken rehberimiz Sohrab şöyle diyordu: “Abla, Afganistan’da çoğunlukla ölünür ancak bazen de yaşanır. Ne memnun ki biz artık yaşayanları gerimizde bıraktık…”